De Stopknop

Mijn moeder in een verzorgingstehuis? Dat is echt mijn grootste nachtmerrie. Daarom was ik zo enthousiast over het concept en pilotplan ‘De ZorgBuur’. Maar helaas: de pilot ging niet door. Laat me je vertellen hoe dit gebeurde.

Volwaardig mens
Het is een consistente trend: ouderen willen zo lang mogelijk thuis blijven wonen, zelfs als ze meer zorg nodig hebben. Want ze voelen zich gewoon een volwaardig mens als ze in hun eigen omgeving zijn, met vertrouwde gezichten en hun vertrouwde spulletjes.

Daarom startten wij 2 jaar geleden het strategisch innovatieprogramma ‘Lang Leve Thuis Woonwijken’. Ons doel? Een innovatief concept ontwerpen, testen en opschalen voor deze bijzondere groep ouderen. Ik voelde het meteen: mijn zorghart ging sneller kloppen.

Belangen
De gemeente, onze opdrachtgever, wist dat de samenwerking tussen 2 interne afdelingen cruciaal was: de afdeling Zorg en de afdeling Wonen en Leefbaarheid. Zorg wilde een oplossing die past binnen het gezondheidsbeleid. Wonen en Leefbaarheid wilde met name leefbare wijken creëren.

Iedereen aan boord
Tijdens de kick-off workshop leek het doel behaald: iedereen was aan boord. Maar Stefan, manager Wonen en Leefbaarheid, die al 5 minuten later binnen kwam, besloot ook 10 min eerder te vertrekken voor zijn volgende meeting. Dus checkte ik nog even: ‘Stefan, jij doet toch wel mee?’ ‘Ja, tuurlijk!’ Maar toen ik vroeg of hij 4 uur per week beschikbaar was, moest hij ‘er nog even over nadenken’.

Een plan
Twee weken later, aan het einde van workshop 2, kwam het hoge woord eruit: ‘Echt interessant waar jullie mee bezig zijn, maar het gaat me nu even niet lukken, want ik heb nog 5 andere projecten lopen. Maar kom zeker bij mij in de lucht als jullie een concreet plan hebben. Dan denk ik graag mee.’

De ZorgBuur
Oké. We gingen door. Stefan ontving maandelijks de nieuwsbrief. En daarnaast een uitnodiging voor de digitale updatesessie voor het concept ‘De ZorgBuur’: een fysieke ontmoetingsplek voor ouderen waar vrijwilligers welzijnsactiviteiten organiseren en wijkverpleegkundigen lichte zorg verlenen.

Alleen nog even presenteren
Na 1,5 jaar onderzoek, 900 enquêtes, 400 enthousiaste betrokkenen, 30 interviews en een test met 10 ouderen wisten we het: dit werkt. Alleen nog even presenteren en we kunnen door. Guess not. 

Ineens in de nee-stand
Stefan, fris van de kapper, en zijn collega’s, netjes in een geruit overhemd gehesen, gingen ineens in de ‘nee’-stand. ‘Ja, uhm, interessante resultaten, maar we hebben geen capaciteit en budget op dit moment. Er staan alweer allemaal andere projecten op de rol’. ‘Maar…We hebben je al die tijd op de hoogte gehouden en nooit bezwaren gehoord. Dit concept is perfect voor leefbare wijken. ‘Uhh jawel, daar lijkt het wel op. Het is alleen gewoon even heel druk. Uh, ik kom erop terug’.

Stopknop
Zoveel tijd, geld, energie, 400+ betrokkenen… voor niets? Ja. Een slap in the face. We dachten slim te zijn door snelheid te maken, maar onze harde les: als stakeholders doen alsof, druk dan direct op de ‘stopknop’. Stefan begon met ‘er even over nadenken’, ging door met ‘gaat me nu even niet lukken’ en topte dit af met ‘ik denk mee als jullie een concreet plan hebben’. Drie duidelijke signalen voor de stopknop.

Je begrijpt wel dat stopknoppen nu standaard zijn ingebouwd in onze strategische innovatieprogramma’s.